Dit tijdloos boek verdient zeker een plekje tussen het beste werk
van Toon Tellegen en Bart Moeyaert.

Gaandeweg sluipt in het verhaal een groot verdriet en een bitter drama dat je
bij je keel grijpt en dat je niet meer loslaat. (...) Hij (de auteur) laat je stilstaan
bij wat je leest en doet je nadenken. Op die manier is dit boek een kleinood geworden
dat je proevend leest, rustig en met veel tijd. En dat je zo langzaam aan inpalmt.

Alexander Wolfram heeft een aparte schrijfstijl. Hij schrijft als het ware korte gedichten
of strofen die samen een verhaal vormen en een eigen leven krijgen op de bladspiegel.
Korte, krachtige zinnen krijgen soms een eigen pagina en vertellen op zich al machtige
verhalen. Je leest het misschien in één adem uit, maar ademt en proeft lang de nasmaak.

Het trage vertelritme dwingt de lezer tot een precieze lezing en zijn onwetend perspectief
biedt ruimte voor een donkere, unheimliche ondertoon. (...) In dit experimentele opzet loopt
de tekst letterlijk buiten de lijntjes en verkent Wolfram met verve de mogelijkheden
en grenzen van taal.

Ooit zal alles anders zijn [is] een subtiel verhaal over verbeelding
en harde werkelijkheid. Wolfram laat zijn novelle kalmpjes meanderen
en bestrijkt ondertussen een verrassend groot thematisch terrein.

Alexander Wolfram zit met een poëtische ziel. Klein van poeha, maar toch poëtisch.
Voor als ge eens iets fijns wilt lezen los van de bombarie in de top 10.
Met mijn groeten. ('Alleen maar nette mensen' heb ik onlangs ook gelezen. Begon goed,
maar veranderde totaal in tijdverlies. Wie dit ergerlijke pamflet wil hebben, meld u.
Alexander Wolfram daarentegen houd ik zelf.)

Een perfect boek om kinderen aan het denken te zetten, en om ze zelf te laten inzien
hoe de wereld mogelijkerwijs in elkaar zit, en hoe ze daar grip op kunnen krijgen.
Fantastisch mooi, poëtisch en verhalend tegelijk.

Na zeven zinnen. Zuchten. Eén warme hand. Twee mensen. Drie gezichtjes achter de ruit.
Vier wuivende kaarsen. Vijf sterren. Zes huizen. Zeven straten. En een zoen. Eén.
Maar wel een hele bijzondere. Op je blauwe kaft.

Het boek is een schitterend vormgegeven, blauw pareltje.
Het was een waar genot om de pagina’s van dit boekje om te slaan.

Het verhaal is apart en erg poëtisch. Sommige stukjes zoals 'De handen van mijn opa'
lezen als een gedicht. Andere regels haken zich vast in je geheugen. (...) wie een van de vele
vragen die dit boek oproept met kinderen wil behandelen, vindt in deze novelle prachtige
aanknopingspunten om te praten over het wonder van de natuur, de relatie tussen ouders
en kinderen, verdriet en angst, opgroeien, of gewoon verhalen vertellen en schrijven.

Het is een ontroerende, beklijvende parel die de lezer zachtjes in zijn onderbewustzijn grijpt.
Een must read, verplicht voer voor iedereen die zich in de jungle tussen eerste communie
en zijn dood bevindt. Geschreven in een alchemistisch, sprankelend en uitgepuurd
Nederlands; geserveerd op een heerlijke, lichtluchtige bladspiegel.
Kortom: dit is een leeservaring van jewelste!